24.Miałeś tu już nigdy nie wracać, zapomniałeś ? !

Chłopak spojrzał się na mnie i powiedział...

-No spoko, ale co na to Nasz nowy kolega, Luke ? - po czym spojrzał na zamyślonego chłopaka...

Luke podniósł głowę. Dało się zauważyć łzy w Jego oczach. Spojrzał na Justina i otworzył usta.

Najwyraźniej nie wiedział co ma odpowiedzieć.

-Luke ? żyjesz ? - powiedział Juss i pomachał chłopakowi dłonią przed oczami.

-Tak ! Tak ! - krzyczał ze szczęścia - ale co na to moi rodzice ? - zapytał, ale tym razem smutny.

-Zadzwoń do nich, albo napisz. Jak ich będziesz interesował to coś zrobią, ale na razie jesteś Nasz - powiedziałam z uśmiechem ; )

-Jak zadzwonię to będą nie odbierać albo odrzucać, a jak napiszę smsa to nie odpiszą - odrzekł zdołowany chłopak.

-Ale zawsze można spróbować nie ? - powiedział do Luka Justin

-No można. Never Say Never, prawda ? - powiedział chłopak uśmiechając się ukradkiem.

Luke wstał i wyszedł z sali mówiąc Nam, że idzie się skontaktować z rodzicami...

Kiedy wyszedł, Scott spojrzał się na Justina i na mnie dziwnym wzrokiem.

-Wy jesteście tego pewni ? - zapytał Nas

-Tak, na pewno - odpowiedzieliśmy razem

-Justin jesteś pełnoletni, a On nie. Wiesz, że możesz mieć przez to problemy ? 

-Scotter, wiem co robię. Nic nie będzie - powiedział chłopak pewny siebie.

-Dobra, ale pamiętaj, że Cię ostrzegałem - powiedział ze strachem do Justina

Po 10 minutach ciszy do pokoju wszedł przygnębiony Luke...

-I co ? - zapytałam ciekawa.

-I nic. Jak zawsze mają mnie w dupie. Nigdy ich nie interesowałem i pewnie tak już zostanie. - odpowiedział mi z obojętnością w głosie.

-Nie martw się. Kiedyś sobie o Tobie przypomną - pocieszyłam chłopaka i Go przytuliłam.

-Mam nadzieję. Brakuję mi ich.

-Każdemu by brakowało, ale musimy sobie radzić. Niedługo będziemy dorośli i trzeba wziąć życie za rogi i pokazać mu, że tak łatwo się nie poddamy - powiedziałam do Luka

-Dzięki - powiedział chłopak próbując się szczerze uśmiechnąć.

-Ej, ej ! Nie smutamy mój drogi ! Będzie dobrze, słyszysz ? 

-Tak...nie, nie będzie - odpowiedział zrezygnowany.

-Justin weź coś zrób, bo aż mi się smutno robi - powiedziałam i ja zrezygnowana.

-Luke. Siadaj - powiedział Juss pokazując miejsce w nogach na łóżku.

-Posłuchaj mnie. Mimo, że Twoi rodzice tak postąpili to i tak Cię kochają najbardziej na świecie bo jesteś ich dzieckiem. To Twoja mama nosiła Cię 9 miesięcy pod sercem. To Ona wstawała do Ciebie w nocy kiedy chciało Ci się pić, kiedy musiała Cię przewinąć. A Twój tata, na pewno nie zapomnisz z nim spędzonych chwil, bo pewnie to były najpiękniejsze chwilę w Jego i Twoim życiu. Więc nie próbuj Nam wmówić, że Cię nie kochają, bo to nieprawda. Kochają Cię ! ale to była ich chwila słabości, w której po prostu nie wytrzymali i wybuchli. To nie tylko tak było u Ciebie. Prawda mamo ? - zapytał się Pattie.

Mama pokiwała mu głowa na "tak".

-No właśnie. Więc nie trać nadziei w to, że będzie dobrze. Bo na pewno kiedyś będzie - dokończył chłopak.

Luke spojrzał na Niego z zafascynowaniem. Po czym przytulił się do Justina najmocniej jak mógł.

Ten widok był cudowny, niepowtarzalny.

-Dobra, koniec tych czułości, jedziemy po Twoje rzeczy i do LA do domu - powiedział Scotter.

-No właśnie. Justin wychodzi jutro więc jedźmy po Twoje rzeczy - przytaknęłam.

Pożegnaliśmy się z Justinem i wyszliśmy z sali.

Musieliśmy wyjść tylnym wejściem, żeby nie było żadnych zgrzytów między Beliebersami.

Szanuje ich, no ale zrozumcie, że to dla dobra Justina.

Weszliśmy z Lukiem na tylne siedzenia a Scott za kierownicą.

-To gdzie jedziemy ? - zapytałam się Boy Beliebera.

Chłopak powiedział ulicę Scooterowi, a On wprowadził dane do nawigacji.

                                                                                                                            ***2h później***

-Iść z Tobą, czy dasz sobie radę sam ? - zapytałam chłopaka.

-Nie trzeba. Idę po rzeczy i jestem z powrotem - odpowiedział

                                                                                                                 ***oczami Luke'a***

Serce podchodziło mi pod gardło. Było mi niedobrze z myślą, że zaraz wejdę do tego znienawidzonego miejsca. No ale to się musiało stać, dla mojego dobra. Wyciągnięto do mnie pomocną dłoń, której nie mogłem odepchnąć. To była moja szansa....

Wyszedłem z samochodu i zacząłem iść w stronę drzwi. Z każdym krokiem robiło mi się coraz goręcej...

Zapukałem w drzwi...Nikt nie otworzył...zapukałem głośniej...Znowu nic...

Zadzwoniłem dzwonkiem...

Drzwi otworzył mi tata. Kiedy mnie zobaczył wybałuszył oczy...

-Miałeś tu już nigdy nie wracać, zapomniałeś ? ! - zapytał mnie ojciec drąc się na mnie.

-Ta jasne, wróciłem po swoje rzeczy - odpowiedziałem i wszedłem do domu.

-Po jakie rzeczy ? co Ty chcesz zrobić ?

-Wyprowadzam się stąd. Chcieliście żebym zniknął z Waszego życia, to proszę bardzo. Wasze życzenie się właśnie spełnia... - odpowiedział zobojętniałym głosem.

-Czy Ty się z gównem na rozum pozamieniałeś ?! - wydarł się na mnie.

-Ja nie, ale Ty z matką na pewno tak. Przesuń się. - rozkazałem ojcu.

-Przecież Ty sobie gówniarzu nie dasz rady - powiedział pewny siebie.

-Nie jestem sam - odpowiedziałem równie pewny siebie jak to zrobił tata.

-Daren ! Kto to ? ! - usłyszałem głos matki z salonu.

-Nasz syn przyszedł się spakować, wyprowadza się. - odpowiedział jej.

-Coooo? - zapytała zdziwiona mama.

-To samo ! dajcie mi spokój ! wyprowadzam się raz na zawsze ! - krzyknąłem i wbiegłem na górę do swojego pokoju zamykając drzwi na klucz.

Wyjąłem walizkę i zacząłem się pakować. Spakowałem ciuchy, ładowarkę od telefonu, kosmetyki (tak chłopak też ich używa :D ) i swoje zdjęcie, które stało na komodzie:

Ojciec z matką dobijali się do drzwi grożąc, że jak nie otworze, to je wyważy i wtedy będzie ze mną źle...

Przecież gorzej już być nie mogło...zabrałem ostatnie rzeczy, wziąłem bluzę z fotela, zarzuciłem ją na siebie, wziąłem walizkę i otworzyłem drzwi.

-Ja już gotowy. Możecie być tak mili i mi się przesunąć ? - zapytałem grzecznie.

-Porywasz się z tym na głęboką wodę dziecko - powiedziała mama.

-Teraz nagle się w Tobie odezwała matczyna opiekuńczość ? A gdzie ona była przez ostatnie 5 lat co ? - zapytałem nerwowo.

-Przecież wiesz, że Cię kochamy. - powiedziała znowu mama, próbując mnie powstrzymać.

-Kochacie ? hahahaha ! nie rozśmieszajcie mnie ! i dlatego, że mnie kochacie to wywaliliście mnie z domu ? proszę Was, zostawcie trochę honoru dla siebie ! jak mnie tak kochacie to po co ojciec mnie bił ciągle i zamykał mnie w domu, nie dawał jeść ani pić co ?! za taką rodzinę to ja dziękuje ! - wydarłem się i wybiegłem z pokoju...

Zbiegłem po schodach i wybiegłem wkurzony z domu. Wsiadłem szybko z walizką do samochodu i poprosiłem żeby Scooter ruszył. Zrobił to...

Odwróciłem się, a rodzice stali na podjeździe, mama płakała a ojciec coś krzyczał w moją stronę....

Spuściłem głowę i zacząłem cicho płakać...

-Nie płacz - powiedziała Emila.

-Nie płacze - odpowiedziałem i zarzuciłem kaptur na głowę.

-Przecież widzę - dręczyła mnie dalej.

-Emila, daj mi spokój, nie chcę o tym gadać - powiedziałem i odwróciłem głowę w stronę szyby...

Na zewnątrz zaczęło padać, co bardziej mnie dołowało. Nie lubię takiej pogody, tym bardziej, kiedy mam taki a nie inny humor...

-Połóż się, prześpij - powiedziała Emilka i poklepała się po kolanach...

Zrobiłem to, bo miałem dosyć myślenia o tym wszystkim...

Może sen mi dobrze zrobi...

Położyłem się na kolanach dziewczyny, zamknąłem oczy i po chwili zasnąłem....

_________________________

Mmmm....który to już ? ;>

A no tak 24 ! ; )

Jak to szybko leci !

Za tyle komentarzy i wejść, jesteście cudowni ; ** ♥

Kocham Was ! ♥

Tym razem poproszę Was o co najmniej 15 komentarzy.

Wtedy zacznę pisać kolejny rozdział ;]

No to do następnego Pyśki nie ?

Cya ; **